Keuren op de 53 ste All Japan Koishow 2023.

                                  

 

“Wil je graag nog eens meekeuren op de Zen Nihon?” vroeg Matcho (officiëel Masahito) me afgelopen herfst. Hij verwees hiermee naar de All Japan Koishow. De befaamde show vond vorig jaar uitzonderlijk plaats in Niigata en werd het jaar voordien zelfs geannuleerd door de wereldwijde Covid-pandemie. Maar nu zou het event eind januari weer plaats vinden in het vertrouwde Tokyo Ryutsu Center.

Tja, dat is een vraag waar je niet makkelijk neen op zegt. Natuurlijk word je niet automatisch geselecteerd wanneer je kandidaat bent, want het aantal plaatsen voor niet - Japanse  juryleden is beperkt tot 12. Maar in december krijg ik toch te horen dat ik erbij ben en mijn kostuum (pak) en das weer mag boven halen. In mijn enthousiasme doe ik er nog een post over op Facebook maar krijg al vrij snel een bericht van een Engelse collega dat dit niet meer mag. In het reglement (dat ik niet vooraf ontvangen heb) staat nu blijkbaar ook dat je nergens vooraf mag bekend maken dat je erbij zal zijn als jurylid. Ik verwijder dan ook wijselijk mijn post weer…

Het keuren van de koi gaat door op vrijdag, zodat wanneer de deuren open gaan voor het publiek op zaterdag, alle winnaars en hun eigenaars al bekend zijn en uithangen aan de showbaden wat natuurlijk erg interessant is voor de bezoekers en aangenaam voor zowel eigenaars, kwekers als dealers.

Ik besluit op donderdag al eens een kijkje te gaan nemen. Alhoewel dit niet mijn eerste editie is, blijft het indrukwekkend om een zaal te zien met daarin ongeveer 650 blauwe baden. De opbouw hiervan gebeurt in een recordtijd van maximum 2 dagen, dat kan je wel echt Japanse efficiëntie noemen.

Het is die week erg koud in Japan en in Niigata is een tweede stevige winterprik aan de gang. Dit maakt het voor de kwekers uit deze regio niet makkelijk om door de vele sneeuwval de verplaatsing naar Tokyo te maken. De meeste komen dan ook wat later aan dan gewoonlijk maar desondanks dat het in Niigata omstandigheden zijn waarbij wij in Europa het huis niet zouden verlaten, is er geen enkele kweker die afzegt. The show must go on!

De koi komen soms ingepakt aan zoals wij dat vooral kennen in plastic zakken in een kartonnen doos maar de grotere farms zoals bv Dainichi Koi Farm, Narita Koi Farm komen met hun imposante koitrucks waaorop beluchte bassins staan met daarin hun deelnemende koi. Ze dragen de koi dan in plastic zakken tot aan het koishowbassin waar ze moeten zwemmen. Een indrukwekkend spektakel om naar te kijken, zeker als er 3-4 personen aan te pas komen om jumbo koi te dragen!

Naar jaarlijkse gewoonte doen er tegen de 2000 koi mee aan deze moeder der wedstrijden in groottes van 10 cm tot en met 1 meter en soms meer. Het belooft weer een spannende strijd te worden!

Vrijdagochtend worden we om 8u30 verwacht voor de briefing, wanneer we de zaal binnenkomen moeten we ons aanmelden en een papiertje trekken. Daarop staat het nummer van het team waar we aan toegewezen worden. Het lot wijst me toe aan het laatste team met  nummer 12. Ik  herken ook  onmiddellijk enkele bekende gezichten waaronder Hiroshi Mano (Toyota Dainichi), Aoki, Daiki Tani  en Tamaura. In het totaal zijn we met 9 personen en wij zullen alle koi in de sizes 40 BU en 90 BU mogen keuren. Ik ben blij met deze 2 sizes, eerst jumbo’s en dan jongere koi.

Maar de eerste opdracht van de dag, die ik ook de leukste vind, is de verkiezing van de Grand Champion en de reserve Grand Champion. Deze wordt verkozen door het hele leger van juryleden samen. Eerst gaan we allemaal netjes in een rij staan per team en dan begeeft de hele sliert juryleden zich langs alle bassins met alle grotere koi die in zich in de achterste zone van de koishow bevinden.  Het gaat eigenlijk vrij snel en erg sereen. Er wordt niet gesproken, een paar ogenblikken lang worden er keurende blikken in de bakken geworpen en hier en daar wordt een aantekening gemaakt… Vervolgens gaan we weer in onze rijtjes staan -ik voel me weer net op school- en krijgen we elk een papiertje waarop we het nummer, de variëteit en de maat moeten schrijven van de koi die we verkiezen. Dit is dus 1 stem per jurylid en er wordt geen overleg gepleegd. Om alles correct en eerlijk te laten verlopen, wordt het hele verloop in het oog gehouden door bestuursleden en medewerkers van de Shinkokai  (=Japanse beroepsorganisatie van kwekers, dealers enz.) Ook het ledigen van de stembus en tellen van de stemmen gebeurt door hen. Het is een bijzonder ritueel want een deel van de organisatie gaat in een “menselijk muurtje” rond de tafel staan als getuige bij het tellen terwijl anderen dan weer de stembriefjes tellen. Vervolgens wordt de uitslag omgeroepen.

Na de eerste stemronde worden er 4 kandidaten weerhouden, dit wil zeggen dat geen enkele koi meer dan 50% van de stemmen behaald heeft. Er zullen dus nog stemrondes volgen, de 4 verkozen koi worden onmiddellijk verplaatst naar 4 naast mekaar geplaatste bassins met elk een nummer van 1 tot 4.

Het gaat om één Kohaku, twee Sanke’s en één Showa. Wanneer er geen van de kandidaten onmiddellijk meer dan 50 % van de stemmen behaalt,  valt telkens de kandidaat met de minste stemmen af. Dit is ook uiteindelijk wat er gebeurt. Eerst valt de Kohaku af vervolgens de “kleinste” Sanke - nog steeds een flinke jumbo. De finalestrijd gaat dus tussen een Showa en een Sanke. Het is uiteindelijk de enorme Sakai Fish Farm Sanke van 100cm die de overwinning binnen haalt. Het is inmiddels bijna 20 jaar geleden dat nog eens een Sanke de Grand Champion titel behaalt na jaren van vooral Kohaku en enkele Showa-overwinningen.

De Sanke blijkt er één te zijn van een Chinese klant van de Taiwanese koidealer Ying Ying. Zij behaalde reeds éénmaal voordien de Grand Champion titel met de S Legend, de kohaku die de geschiedenis in ging als de duurste koi ooit.

Na dit eerste intermezzo gaan we per team aan de slag met de sizes die ons toegewezen zijn. We beginnen met de 90 BU, hier vallen alle koi boven de 85 cm onder. Een maatklasse waar bij een gemiddelde koishow in Europa maar enkele koi in deelnemen maar hier zijn er toch wel flink wat kandidaten. Het meeste werk hebben we met de Kohaku’s -uiteraard! Dan de nog talrijke andere Gosanke maar in sommige variëteiten zoals bv Utsurimono is er maar 1 deelnemer wat het keuren in die gevallen niet echt moeilijk maakt.

Elk jurylid heeft een map met onze 90 BU deelnemers, daarop staat in welk bassin ze zwemmen zodat we ze makkelijk kunnen vinden. Eens we alle kandidaten gezien hebben gaan we in een rondje staan en wordt er overlegd welke koi in aanmerking komt voor de 1ste prijs. Indien hier geen eensgezindheid over is, wordt er gestemd via hand opsteken. We worden begeleid door een Shinkokai medewerker die alles ingeeft op een tablet die verbonden is met een centrale computer zodat alle gegevens snel verwerkt kunnen worden.

Een beetje verwarrend voor mij als Europeaan is het toewijzen van de “second place en “runner up”.  In tegenstelling tot bij ons zijn er hier bij de All Japan meestal meerdere 2de en 3de plaatsen. Het aantal wordt beslist in verhouding van het aantal kandidaten van hoge kwaliteit die deelnemen in die size.  Ik vermoed dat dit een beetje een Japanse manier van omgaan met de dingen is. Uiteindelijk willen ze zoveel mogelijk deelnemers in hun eer laten.

We zijn tot de middag zoet met het keuren van de 90 BU en de grotere prijzen binnen de 90 BU.

Na de middagpauze gaan we dan de 40 BU keuren. Dit verloopt op een heel andere manier want deze koi liggen allemaal verpakt in speciale, extra dikke plastic zakken die netjes in bakjes geplaatst zijn per variëteitsklasse. Erg makkelijk om te vergelijken dus. Ook hier zijn er in sommige klassen zoals bv Goshiki erg veel kandidaten (14!) terwijl er in andere klassen soms maar 1 kandidaat is (o.m. Bekko, Asagi). Maar toch zijn er echt veel prachtige koi bij en het is dan ook een boeiende opdracht om ze naast mekaar te vergelijken. Bij sommige koi zijn we het als team echt unaniem eens maar meestal moet er wel gestemd worden. Eénmaal is het echt grappig wanneer we 3 koi weerhouden en we uitkomen op telkens 3 stemmen per koi. De voorzitter van de de juryleden wordt erbij gehaald en hij hakt uiteindelijk de knoop door.

Eens onze twee maten afgewerkt zijn, moeten we wachten tot we opgeroepen worden om samen met andere juryteams bepaalde andere hoofdprijzen toe te wijzen.

Het systeem van winnaars en titels dat gehanteerd wordt, is vrij ingewikkeld maar het komt erop neer dat alle 1ste prijs - winnaars binnen hun size eerst kans maken op de Kokugyo Prijs (“best in size”). Vervolgens heb je nog de andere bekendere majors zoals wij die hier ook kennen maar volgens mij wel uniek hier is het systeem met de “Miyabi, Sakura,Tsubaki en Botan Prize” dit zijn hoofdprijzen binnen bepaalde variëteitsklassen. Het zijn dit soort belangrijke titels die kwekers erg eervol vinden om te winnen.

Het mooie aan de All Japan Koishow is ook dat alle winnaars van een “Major Prize”  -één van deze belangrijke titels dus- verhuizen naar een apart deel van de koishow. Daar worden ze allemaal overzichtelijk telkens per koi in een bassin geplaatst worden met daarnaast een bord waarop duidelijk aangegeven wie de eigenaar, de kweker, de dealer en eventueel agent is. Het hele weekend staat iedereen hier foto’s, selfies en filmpjes te maken om nadien te delen op sociale media. Tja, winnen op de All Japan Koishow, daar pak je natuurlijk graag mee uit.

De meest gefotografeerde en gefilmde koi is uiteraard de Grand Champion. Deze SFF Sanke van de Shougetsu-lijn blijkt als nisai van 55cm reeds aangekocht te zijn door de eigenaar. Wanneer je de foto van de koi als nisai bekijkt,  is dit een Sanke die slechts weinige liefhebbers zou kunnen bekoren. Een heel eenvoudig, beetje saai patroon met vooral onderhuids sumi waar je bij een Sanke nooit helemaal zeker van bent wat het gaat worden. Maar de tijd en de vakkennis van Kentaro Sakai heeft de kwaliteit van deze koi ten volle laten uitkomen en nu als 6 jaar oude koi zwemt er een toch wel indrukwekkende Sanke van 100 cm met stevig tsubo sumi. Dit is voor mij toch wel de magie van Nishikigoi… Je begint met een koi waar eigenlijk bijna niemand naar omkijkt, om dan enkele jaren te komen tot een jumbo koi die wereldberoemd wordt. 

Alweer blijkt dat het dikwijls niet de duurste nisai zijn die later de Grand Champion titel gaan behalen. Iedereen verkijkt zich bij jonge koi op de reeds aanwezige schoonheid en eventuele “showkwaliteitskenmerken “ maar eens een koi boven de 80 cm gaat, is het heel erg moeilijk om de bouw, kwaliteit van kleuren en schoonheid stabiel te houden. Hier wordt kwaliteit van vergankelijke schoonheid onderscheiden. Maar dit is natuurlijk heel moeilijk om te herkennen en de grote uitdaging blijft dan ook nog om de kwaliteit  tot ontwikkeling te laten komen zonder alle mogelijke tegenslagen onderweg. Sakai Fish Farm heeft alweer bevestigd dat ze moeilijk te verslaan zijn op dit vlak.

Proficiat Kentaro-san, proficat Ying Ying en haar klant maar ook proficiat aan iedereen die deelgenomen heeft aan deze 53ste All Japan Koishow . Felicitaties aan de hele organisatie. Het was weer een boeiende editie en ik ben dankbaar om inmiddels voor de 4de maal als jurylid te hebben mogen deelnemen. Arigatoo gozaimashita!

       

 

 

Product toegevoegd aan verlanglijst
Product toegevoegd aan vergelijking